Omvormen
Ergens in mijn ziel beweegt zich een schemerend idee … ik kan het net niet pakken …
of is het meer een behoefte aan kleur, een specifieke kleur …?
Iets wil werkelijkheid worden, zich manifesteren …
en ik loop rond als een hond die een lekker plekje zoekt …
Het juiste moment
En dan …
dan is daar het juiste moment …
ik zet de wereld stil, sluit me op in mijn atelier en pak
- wit doek of papier of board,
- verf
- pannenlikker, rietpen, spons of schildersmes.
In de stilte en de rust en afgeslotenheid kom ik tot rust, zet de eerste streek en ervaar ontspanning.
Ik laat gebeuren wat moet gebeuren en onderga
- uit zichzelf vloeiende beweging,
- opkomende verwondering,
- diep weggezonken herinnering,
- voorzichtige herkenning.
Vangen
“Er ontstaat een venster naar mijn innerlijk.”
Wat van binnen opborrelt wil ik koppelen aan de werkelijkheid.
Ik wil dat wat ik buiten mij zie, verbinden aan dat wat ik weet, voel en ervaren heb … in een beeld, een soort afdruk.
Verf, doek en pannenlikkers zijn mijn instrumenten om een innerlijk beeld, een indruk te vangen én te verbinden met dat wat ik heb waargenomen.
Verwondering
Als me gelukt is om mijn schemerende idee in een schilderij te vangen en ik het daarmee buiten mij zelf geplaatst heb, laat ik los …
ik neem afstand en afscheid …
en beleef steeds opnieuw de verwondering, als ik het schilderij weer terugzie …
“heb ík dat geschilderd?”
Herhaling
Ieder nieuw schilderij
- was er al …
- is een uitsnede van een veel groter geheel …
- is oneindig …
- en onherhaalbaar …
Dus ieder schilderij kan ik maar één keer maken en daardoor is zij uniek en onvervangbaar …
Gelukkig borrelen iedere zomer weer nieuwe vergezichten op en gaat mijn weg door het landschap van de ziel verder! ?
irka stachiw
pixabay